Moedig.
Ik heb in mijn leven veel angst ervaren. Alsof het opgeslagen lag in mijn genen. Het bracht mij steeds verder bij mijzelf vandaan waarna ik (uiteraard) in een crisissituatie belandde. Crisis geeft ook iets moois: verandering ‘moet’ om er weer uit te komen. Nog mooier zou zijn om dat te doen vóórdat de crisis het roer overneemt.
Op een gegeven moment besloot ik mijzelf het motto ‘dood of de gladiolen’ aan te meten. Als het spannend werd riep ik keihard: “avontuuuur”. Het was voor mij de manier om stappen te zetten die ik normaliter niet zou nemen. Om moed te tonen. Al snel merkte ik dat de moed (de angst voelen en het toch doen) mij succeservaringen opleverde. Mijn leven verrijkte zich in razend tempo en de angst verdween. Ik had letterlijk, zoals ik in een training bij Dr. Joe Dispenza had geleerd, andere hersenverbindingen aangelegd.
Ik weet nog goed dat ik met een reisgids aan tafel zat en mijzelf de opdracht had gegeven de meest-niet-voor-de-hand-liggende reis onder de 1500 euro uit te zoeken. Het maakte niet uit waar naar toe. Andere omgeving, andere cultuur, onverstaanbare taal. Hoe verder van mij af, hoe beter. Dood of de gladiolen… Avontuuuur…. Ik heb dan ook menigeen verbaasd met mijn rondreis door Jordanië. (“Jordanië? Jij?” ) Een vakantie later ben ik met mijn kinderen op de bonnefooi door Marokko gereden. “Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan.”
Ook in het transitieverandermodel ‘TheoryU’ is courage, moed (open will), een belangrijk thema naast nieuwsgierigheid (open mind) en mededogen (open heart). TheoryU omvat zo’n beetje alles wat ik ken, weet en ervaren heb. De gelaagdheid is enorm.
Jan Jacob Stam, een van mijn leraren en toenmalig directeur van het Bert Hellingerinstituut, schrijft in zijn boek: “Veranderen begint met de wereld te nemen zoals deze is”. Moedige mensen zijn eerlijk naar zichzelf en elkaar over hoe zij de wereld (de situatie) zien. Daarbij laten zij binnen hun mogelijkheden niets onverhuld. Dit met de bedoeling om de verzamelde informatie en zienswijzen te laten dienen als startpunt van de verandering, ontwikkeling of vooruitgang. Dat zorgt soms voor gesprekken die niet vaak worden gevoerd. George Kohlrieser noemt dit in zijn boek ‘Secured based Leadership’ ook wel “de vis op tafel- gesprekken”. Je kunt de vis (ellende) achter de rug houden maar vroeg of laat begint deze te stinken. Hoe eerder de vis op tafel komt, hoe makkelijker het is er nog iets van te maken.
Aan mij om deze moedige gesprekken en processen te begeleiden. Te zorgen voor een klimaat, een holding space, waarin alles er mag zijn, waarin onzekerheden gedeeld mogen worden en waar gekeken wordt welke stap er wél al gezet kan worden.
Enne….als ik het over moedige gesprekken heb, gaat het niet per definitie over gesprekken tussen mensen, in teams maar óók de gesprekken met jezelf. Wellicht herken je wel de eindeloze discussie met jezelf over een bepaald onderwerp. Grote kans dat een vorm van zelfbehoud een bepalende plek heeft ingenomen.